Çilekli Dondurma

Uzun bir aradan sonra ilk defa otobüse bindim bugün. Her zaman olduğu gibi bugün de kulaklığımı takıp müzik dinliyormuş edası verdim kendime. Şoförün arkasındaki yan oturulan koltuklara oturmuştum. Hayal dünyam ile bütünleştiğim tam o sırada karşıma oturdu.

30'lu yaşlara yavaş yavaş merdiven dayamış zenci bir erkekti ve bir bina da işçi olarak çalıştığı giydiği kıyafet ve yaz sıcağında ayağında olan Timberland Cat botlarından belliydi. Ama bunlar bu yazının sebebi değil. Bu yazının sebebi elinde bir külah dondurma ile otobüse binmesi. Değiştiriyorum. Elin de, çilekli bir külah dondurma ile binmesiydi.

Kafamın üstünde bir bulut belirdi ve "Erkekler genellikle çikolatalı ya da vanilyalı tadlardan hoşlanmaz mı?" diye düşündüm. Babam çikolatalı sever, abim ne bulursa onu yer mesela. Yadırgadım. Ben daha önce hiç bir erkeğin "Çilekli olsun." dediğini duymadım. 

Sonra daha çok düşündüm. Neden sevmesin ki? 

Doğduğumuz günden itibaren halk tarafından bazı köşelere itiliyoruz. Halk pembe rengini kız için, maviyi de erkek için seçmiş. Yeni doğacak kız evladına pembe hırkalar örülür, pembe ayakkabılar alınır, odası pembeye boyanır. Konuşmaya başlayıp renkleri öğrenene kadar da bu böyle gider. 

Sorun da tam burada işte. Dünya'nın öyle bir döngüsü var ki, herkes birbirine uyum sağlamaya çalışıyor. Yalnızlıktan korkuyorlar. Tutabildikleri taşlara sımsıkı sarılıyorlar. 

Hayat bu şekilde devam ederken, herkesin ağzından çıkan kelime aynı. "Herkesleşme"
Kızların ve erkeklerin yapabilecekleri işler bu kadar sınırlanmış iken ne demek herkesleşme? Uçabilme kabiliyetini (en azından şimdilik) edinemeyeceğimizi sende bende gayet iyi biliyoruz. 

Beni düşündüren kişileri seviyorum. 

Sağlıkla Kalın.

Okumak istersen;
Uzaklardayim