Ben Küçükken

Ben küçükken adrenalin seven bir çoçuktum. Etrafımdakilerin bana "erkek Fatma" diye hitap edişi hala kulaklarımda. Ağaca tırmanmasını çok severdim mesela. Çardağın tepesine çıkıp kiremitlerin de oturmaya bayılırdım. Sokaklar da yürümesini çok severdim. Şapkayı kafamdan çıkartmak çok zor olurdu. Pantolonumdan da zincir eksik olmazdı. 

O zamanlar "Blue" grubunu çok severdim. Duvarlarım da posterleri vardı. En çok da Duncan'a bayılırdım. Ne de yakışıklı gelirdi gözüme. İtiraf etmeliyim ki benim ilk MSN adresim duncan-busra idi. 

Bizim ev de bir bavul her cuma günü kapı da olurdu. Her cuma akşamı Sapancaya gidilir, pazar akşamı da dönüş yolu başlardı. Eğer cuma günü geç gidilirse, babanem "neden geç kaldınız?" diye kızardı bize. Ben Sapanca'yı köy olarak bildim. O zamanlar herkes birbirini tanırdı. Topumu aldığım gibi basketbol oynamaya giderdim. Hala kısa boylu oluşumu ne siz sorun ne ben söyleyeyim. 

Yolda "Şinasi'nin kızı gelmiş." diyen herkes ile konuşurdum. Başımı okşarlardı. Babana selam söyle deyip de gönderirlerdi beni. Kırkpınar'dan Soğuksuya oradan da Tepebaşına yürürdüm. İlk defa ben Sapanca da gecelere kadar dışarı da kaldım. O zaman oralar çok masumdu. Şimdi İstanbulluların mekanı olup, yazlık evleri ile doldu. Büyük dede evinden ağaç, taş ve toprak görmek yerine havuz su sesleri duyuyoruz artık...

Ben küçükken çok zayıftım. 1 yaşından önce yürümeye başlamışım ve anneme "bu kızı yürütme, bir yerleri kırılacak." derlermiş. Çok yemek seçerdim, çok. Sofradan en son kalkan bendim. Bitiremediğim yemekleri tencereye geri koyardım ama annem hep anlardı. Kabak, mantar, biber, havuç, ıspanak, balık, enginar ağzıma sürmezdim. Hayatım vitaminler, kemik taramaları, MRI'lar ve pekmez suları ile geçti. Neyseki sonun da kilo aldım da işler yavaş yavaş yoluna girdi. 

Çok da inatçıydım ben. Asla istemediğim şeyi yapmazdım. "Keçi bu keçi, boşuna konuşma." derdi annem. Ve benim istediğim bir konu var ise, gelir gider onu tekrarlandım. Sonun da pes ettirir, istediğime ulaşırdım. Hihihihihihi

Ben küçükken okuldan geldiğim gibi ödeve otururdum. Önlüğüm hala üstüm de olurdu. Anneme okulda neler olmuş hemen anlatırdım. Babam geldiğin de de aynılarını ona aktarırdım. 

Sokakta babam gelene kadar oynardım. Babam eve geldiğin dışarı çıkılmaz, dışarıda isen de eve gidilirdi. 

Ah çoçukluğum ah, ne de özelsin.

Biliyorum çok uzun oldu. Ama ben bu mimi çok sevdim. Teşekkürler Sade ve Derin. Kucak dolusu sevgiler.

Sağlıkla Kalın.

Okumak İstersen;
Bu Tarz Benim