Ölüyorum Anlasana!

Her gün midem bulanmaya başladı. Gözlerimin altları halka halka olup, morluklarım tavan yaptı. Uykusuzluktan kıvrandığım masamda ağrıyan belim ile kendimi yaşlı hissetmeye başladım artık.

Özetle bu şekildeyim. Neden diye bir sorun ama? Bu hafta gece çalıştım. Yani işe akşam 11'de başlayıp, sabah 7:30'da bıraktım. Çalıştığım iş yeri 7/24 çalışan bir fabrika olduğu için, üç tane farklı çalışma saatleri var. Bu çalışma saatlerinde farklı işlemler oluyor ve farklı makineler çalışıyor. Yeni başladığım için de, benim o farklılıkları öğrenmem gerekiyor. Ama vay halime arkadaş! İlk zamanlar "amaaan yeaaaa, nolacak kieeee." dedim ama kısa zamanda o şekilde olmadığını anladım. Hele de saat 8'de yatağın yerini bulan, 9'de uykusu gelen ama "biraz daha dayanmalıyım" deyip, 10'da uyuya kalan bir kişiden bahsediyorsak eğer, düşündüğümden daha zormuş.

İlk bir kaç gün acaba yemek yemediğimden mi midem böyle dedim ama yok diğer eleman da aynı duygular içindeymiş. Bünye alışık değilmiş.

Eve nasıl dönüyorum bende bilmiyorum. Geldiğimde direk uykuya dalıyorum ve öğlen 1 gibi uyanıyorum. Yatakta bir kaç saat daha kıvrandıktan sonra birşeyler atıştırıyorum. Sonra bulaşık, oda toplamak, kitap okumak derken (bu konuya da değineceğim) saat 5 civarı oluyor. Gözlerimi kapayarak biraz daha dinleniyorum. Sonra da işkence başlıyor işte....

Bir hafta daha böyle gidecek. Bakalım. Kilo kaybımı söylemiyorum.

Böyleyim işte bu aralar. Mühendislik okumak en kolayıymış. Daha zoru üniversite bitinceymiş. Teşekkürler evren! Çok iyi bir öğretmensin.

Dualarımızı eksik etmeyelim.

Sağlıkla Kalın.