Bebek Konuşmaları

Yapamıyorum.

Yok, hayır olmuyor.

Gerçekten.

Bir bebeği severken yetişkin bir bireyin bebeğimsi konuşması var ya hani, işte ben onu yapamıyorum.

Insan bir hikaye anlatırken hep geçenler de şu bu oldu der ya, bu olay da geçenler de benim hayatımdan akıp gitti

Skype'de dayım ve kuzenlerim ile konuşuyorduk. Aslında annem konuşuyordu. Ben de köşeden izliyordum onu. Aradan küçük bir zaman kesiti geçtikten sonra "halası bak ne kadar büyümüş" deyip, bebişi kameranın önüne oturttular. 

Annem başladı hemen konuşmaya

"Oğlum, napıyorsun?"

"Hala nerde oğlummmm"

"Hadi geel geel geeeeel"

"Tel sarar yap oğlum, tel saraaaar"

Dünya'nın en saf varlığı şu bebekler. Seviyorum elbette. Ama gel gelelim ses tonum değişmiyor. Ben sadece "ne kadar da büyümüş" ya da "hadi bana gel" diyebiliyorum

Zaten ben büyüklerimin yanında hiç konuşmam. Sorulan sorulara kısa cevap verir, televizyona bakar ya da onları dinliyormuş gibi yapıp kendi hayal dünyamda tur atarım.

Belki de utangaç bir yapım olduğundan yapamıyorum bebek ile bebek gibi konuşmayı.

Belki de bana bebek birden konuşmaya başlayacak ve "sanki normal de ben nasıl konuştuğunu bilmiyorum" diyerek ağzımın payını verecek gibi geldiği için yapamıyorum.

Belki de bana bu tür konuşmalar sağlıklı gelmediği için yapamıyorum. Doktor değilim ama çoçuğun düzgün konuşması için düzgün bir dil duyması gerekmiyor mu?

Psikolojime inip asıl cevabın ne olduğunu öğrenmek çok isterdim. Psikoloji ilginç bir dal aslında. Okumak isterdim. 

Neyse neyse,

Galiba yetişkinlerin kendi yaşıtlarına bebek gibi konuşmasından iyidir.

Mutlu Cumartesiler

Sağlıkla Kalın.