Ah Nerede Vah Nerede

B*k gibi geçen bir günden daha merhaba!

Eğlenmek için gittiğimiz kamp maceramızda arabamın nasıl pörtlediğini tam bir ay önce "nazar bu nazar" yazımda anlatmış, çıkardığı masraftan yakınmıştım. Ah dostlar ah! Beterin beteri vardır diye boşuna demiyorlar! Çoğu yazımda ATA'larımızın söylediği cümleleri boşuna dile getirmiyorum, değil mi?

Hemen kaseti geriye takip başımdan geçen olayı anlatıyorum. 

Annem Türkiye'ye gidecek diye arabayı ona veriyorum kaç haftadır. Sabah iş yerine o beni bırakıyor. Akşam da otobüs ile kendim dönüyorum. Bu sabahta öyle olmuştu.

Her salı olduğu gibi toplantı için hazırladığım dosyayı kontrol ediyor, son rütüşları yapıyordum. Telefonda annemin aradığını gördüğüm de, "yaaaae şu mail'i yollasam da, açsam" dedim. Sonra da aman bre deyip acıklı acıklı çalan telefona cevap verdim. 

Annemin alo dememle "Büşra, arabanın yanı gitti!" demesi aynı anda gerçekleşti diyebilirim. Sesindeki endişeyi kesinlikle anlayabiliyordum. Ama onun endişesi benim de yüksek sesle konuşmama ve kabul ediyorum ki bağarmama neden oldu.

Hemen bekle geliyorum dedim.

Çok şanslıyım ki, sekreter hanım kıza gidip "annem kaza yapmış!" deyip iş yeri arabasını istedim. Onlarda gideceğim yer yakın olduğu için verdiler. Ya iş için istemiyorsun veremeyiz deselerdi? 

Tam yola çıktım. Annem bir kez daha aradı. "Büşra cüzdanımı evde unutmuşum. Ehliyet yok. Polis bekliyor." Başından aşağı kaynar suyun dökülmesi bu olsa gerek.

Eve gittim. Cüzdanı aldım. Sonra olay yerine gittim. Ben gittiğimde annem olayın önünde olan dükkan sahibi ile yarım yamalak İngilizcesi ile konuşuyordu.

Polis beni arabadan iner inmez gördü. Yanıma yaklaşıp, ehliyeti aldı. Bende annemin yanına gittim tabi. Şuan ne sorduğumu ya da ne olduğunu hatırlamıyorum. Tek hatırladığım annemin "polis Türkmüş!" demesiydi. 

Türk ise nasıl derdini anlatamadın be hatun diye yakındım. Sonra da şok da olduğu aklıma geldi zaten.

Polis yanımıza geldiğinde ilk olarak soy isminin yazdığı sol köşeye baktım. Bilmem ne oğlu yazıyordu. Türk olduğu belliydi yani. Kaslı yapısından anlamamıştım doğrusu. Annemin hastaneye gitmek isteyip istemediğini sordu. Annem hayır dedi. Suç karşı tarafta dur işaretinde durmamış dedi. Oh bu iyi haber dedim.

Götü boklu komşu kızının yaptığı gibi bana İngilizce anneme Türkçe konuşuyordu. Türklerin birbirleri ile İngilizce konuşmalarından ne kadar tiksindiğimi bir başka yazımda paylaşırım ama o durumda polis beyle tartışacak hiç halim yoktu. Hem de ehliyetsiz araba kullanımından anneme ceza yazmamıştı. Hem de aksanından Türkçesinin iyi olmadığı belliydi. Ve gene şanslıymışız ki, Türk karşımıza çıktı. Yaşadığım yerde Türk'lerin az olmasından bahsetmeyeceğim. 

Annemin ikinci kazasıydı bu. İlk kazası Türkiye tatilimizde yeni araba kullanmaya başlayan arkadaşına "gel gel" yaparken arkadaşı tarafından iki araba arasında sıkıştırılıp, kemiklerini kırıp, 2 ay yatağa bağlı yaşamıştı. Her gün içtiği kelle paşa çorbalarını ve yediği keçi ürünlerini ben bile hatırlamak istemiyorum. 

Bu arada geçen hafta annemin polis arabası tarafından durdurulduğunu, polisin ona kırmızı ışıkta geçtin demesini, annemin itiraz ederek ceza almaktan kurtulduğunu anlatmışmıydım? Ben olsam altıma sıçar, ne cezam varsa razıyım memur bey der başkalarının cezalarını da üstüme alırdım. Ne de olsa arabadan yanlışlıkla dışarı çıktığında vurulma ihtimalı olan bir ülkede yaşıyoruz.

Hatunun hayatı benimkinden daha atraksiyonlu, ciddiyim. 

Çok uzattım galiba. Velhasıl, annemin iş yerine yakın olduğu için arabayı oraya çektik. Çarpanın çöp arabası olduğunu öğrendim! Ben işe gittim. Sigorta ile tüm gün konuştum. Akşam da arabayı tamir için çekici ile götürdük. Tamir edilmesini istemiyorum açıkcası. Eskisi gibi olmayacak ammmaaaa bağalım.

Not: o heyecanla polisin elinde yüzük var mı diye bakamadım. Belli mi olur, beyaz atlı prensin nerede çıkacağı belli olmaz. Ahahahahahah

Sağlıkla Kalın. 

Kırgınım

Çok kırıldım dün. Böyle konuların beni çok ama çok üzmesine izin verdiğim için kendimi suçluyorum aslında. Bu kadar duygusal ve sulu gözlü olmamalıyım! Nede olsa ben güçlü bir insanım, değil mi?

Konunun aslında iç yüzüne girip, o kişiyi kötülemek istemiyorum. Çünkü ben hiç bir zaman iki kişi arasında var olan incilmelerin tek yönlü olduğuna inanmıyorum. Elbette benim de kabul ettiğim ve göremediğim hatalarım var. Vardır.

Benim sinirlendiğim; ulan öz halamın öz kızısın. Ne senin benden nede benim senden kaçarım var. Elbette yollarımız sık sık keşişecek. Ben aramızdaki soğukluğu gidermeye çalışırken, senin ergen gibi "ben kendimi suçlu görmüyorum. " deyip üste çıkman ne? 

Annemle babamın Türkiye'ye geliş tarihlerini her sene öğrenebiliyorsun. Gelmeden bir hafta önce bana şunu bunu getirirler mi diyebiliyorsun. Ama insanların hissettiklerini hiç tıklamamak, ne demek?  "3 sene önce yaşanmış bir olay. Çok uzatmak istemiyorum." diyebiliyorsun. 

Ne diyeyim ben sana artık. Ne diyeyim?

Allah gönlüne göre versin.

Sağlıkla Kalın. 

New York City

Filozof Oldum

Annemin pek de iyi olmayan aksanı ile "Nanaçkimi, muikom? Babaşkimi şimdi gelecek." demesiyle birden irkildim. Bana göre sadece bir kaç dakika uzaklara dalıp gitmiştim. Havanın kararmaya başlaması ile birlikte salya sümük izlediğim "küçük prens" filminin parça parça kesimleri göz önüme geliyordu. İnsanın psikolojisine işleyen bir film daha deyip senaryoya bir daha sövdüm. 
İyi iş çıkarmışlar...

Ama bir kaç dakikanın geçmediğini annemin acele hareketlerinden ve dışarıdan getirdiğim poşetlerin yerine çoktan yerleşmiş olduğundan anlayabiliyordum.
Ya da annem süper güçleri olan bir kadındı, bilemiyorum.

Kendisi pek hoşlanmaz ama şimdilik burnunu kıvırıp işini halleden bücür cadı diyelim biz ona. 

Aslında o dakika da pek çok şeyden haberim yoktu. Mesela neden uzaklara dalmıştım ki? Hangi cümle veya kelime beni uzaklara götürebilecek kadar güçlü olabilirdi?

"Amaaaan yeaaaa" deyip sırt çantamı kaptığım gibi dışarıya attım kendimi. 

Huyumdur birden alevlenmek...

Apartmandan çıktığım gibi arka tarafta oturan dedeyi gördüm. Artık ne kadar da yaşlandığı dikkatımı çekti. Bütün gün oturduğu parktan geliyordu. Her zaman olduğu gibi o yaşlı ve kurumuş ellerini yuvarlak suratımda gezdirdi ve bende o elleri öpüp yoluma devam ettim. 

Yaşlılara deli divane olan tek ahmak ben olamam herhalde...değil mi?!

Aslında ne yapacağımı pek de bilmiyordum. Pek de ne demek, hiç bilmiyordum. Önüme çıkan ilk bakkalı farketmem ile birlikte falım sakızlarını ne kadar çok özlediğimi hatırladım! Hemen girip her çeşitini kaptım tabiki. Sen hiç üzülme, değerli okuyucu.

İçinde var bir endişe

Batmış sana bir meşe

Topla gel kendini

İlk gördüğün meyhaneye

"Yoğ artık argadaş!" diye sesli düşündüğümün elinde ekmek poşeti ile gelen çoçuğun adımlarının hızlanmasından farkettim. Bu arada o kadar yürümüşüm ki, Bakırköy deliler hastanesinin bahçesine kadar gelmişim. Vay be altıncı sınıfta ne koşardım ben burada diye de iç geçirmesem tabiki de su yerini bulamazdı. 

İncirli caddesine çıktığım gibi ilk gördüğüm minibüse kendimi attım. Ne kadar atraksiyon bekliyorsam artık, minibüs tabiki de Bakırköy meydana gidiyordu.

Paramı kahverengi tesbihi vites koluna takmış ve bana elini uzatan şöföre verip en arka sağ köşedeki yerimi aldım.
Tekerleğin üzerine ayaklarımı koyarak "cool" göründüğümü düşündüğüm günlere geri döndüm. 

Sanırım bugün eski günler teknesine kendimi fırlattığım bir gündü.

Büyüme telaşesinden etrafımdaki olayların gelişme aşamasını fark edemeyişimden girdim de, kahve fallarında çıkan geleceğimin bir türlü mayaya yatmamasından çıktım. 

Bir de onunla evlenecektim. Ölme eşşeğim ölme.

Saati biz insanların yarattığını biliyorum. Lakin durdurmak bu kadar zor olmamalı.
Düşünecek ve karar verecek o kadar çok konu vardı ki!

İnsanların bana göre anlamsız davranışlarından, geleceğimizin bizim planladığımız gibi hiç bir zaman olmayışından,bir ara dünyanın en önemli konusu gibi gelen küçük bir detayın aslında küçük bir detay olduğunu farkettiğimiz de yılların izlerini simamızda gördüğümüzü düşüne düşüne aynı minibüs ile evin yolunu tuttum. 

Eve döndüğümde babamın "eve gelme kızım sen, tamam mı?" deyişi kulağımda sadece bir sinek vızıltısıydı. Yanına sokulup 7/24 izlediği "shark tank" yarışmasını düşüncelerime devam ederek izledim.

Not1: Yazdığım ilk öyküydü. Aslında pek öykü denir mi bilmiyorum. Hayatımda geçen küçük hikayeleri birleştirdiğim bir yazı oldu. En uzun yazım! Eğer sonuna kadar okuduysan, her zamanki gibi seni ayakta alkışlıyorum!

Not2: Lazca da

Nana- anne

Nanaçkimi- anneciğim

Muiko - ne yapıyorsun?

demek

Üzgünüm Lazcam bu kadardı.

Not3: Mani de benim kalemimden çıktı. Falım yazarlarına suç atmayalım.

Sağlıkla Kalın! 

Walt Whitman Köprüsü